Çeşme'nin Sesi Haber Portalı

Üzerine yağmur gibi yağan kurşunlara, ordulara rağmen
dimdik durmuş bir inançtan…
O inanç ki, umutsuzluğun ortasında bir millet doğurmuş,
karanlığın en koyusunda bir ışık yakmıştı.
Ve tıpkı dediği gibi,
“Geldikleri gibi gitmişlerdi.”

O, sadece bir komutan değildi.
Bir fikir, bir ateş, bir umuttu.
Her kelimesi bir milleti uyandırdı,
her adımı özgürlüğe çıkan bir yoldu.
O ruhla kuruldu bu devlet,
o özveriyle, o inançla yükseldi bu vatan.

10 Kasım sabahı, saatler 09.05’i gösterdiğinde
zaman bir an durdu…
Ama aslında duran kalpler değil,
minnetle çarpan milyonlarca yürekti.
Atatürk gitmedi; sadece gözlerden uzaklaştı.
Çünkü kahramanlar ölmezdi.

Kahramanlar, her yürekte yeniden doğar.
Her yürek bir Mustafa Kemal olur,
her bakışta bir umut filizlenir.
Onlar, emanete sahip çıkacak yeni nesillerdir;
o küçük Mustafa Kemaller bu ülkenin geleceğidir.

Atatürk ölmez ki…
O, rüzgârda dalgalanan bayrakta,
çocukların gözlerindeki ışıltıda,
bir milletin damarlarında akan kandadır.

Kalbimizde palazlanan bir çiçektir Mustafa Kemal;
sonu olmayan bir denizdir,
sonsuz bir gökyüzü kadar özgür,
fikri kadar derindir.
Eğer bir gün yolun çıkmaza girerse,
git ve Mustafa Kemal gibi düşün.
Yokluktan var et,
imkânsızdan imkân yarat,
karanlığın ortasında bir ışık yak.

Çünkü Atatürk sadece bir isim değildir.
O, her çağda yeniden doğan bir ışıktır,
her yürekte yeşeren bir umuttur.
Ve o umut,
Türk milletinin sonsuzluğa uzanan kalp atışıdır.